حال تولستوی با طرد نظریه ی زیبایی و محاکات آن در تفکر وهنر یونانی و نیزنظریه های جدیدی که بر غرایز و لذت و عناصر دیگر نفسانی و فیزیولوژیک تاکید داشت،درجستجوی بنیادی جدید برای تئوری هنر خود بود.
درنظراو به هنر نباید به مثابه یک وسیله ی کسب لذت نگریست. همین نظرگاه بود که موجب انحطاط هنر شد.
حل اگر بخواهیم از دیدگاه لذت بخشی هنر را بررسی کنیم: کلمه ی ساده ی هنرغالباً مربوط آن هنرهایی است که ما آن ها را به نام هنر"هنر تجسمی" یا بصری می شناسیم. اما اگر درستش را خواسته باشیم باید هنر ادبیات و موسیقی را هم در برگیرد.
شوپنهاور نخستین کسی بود که گفت همه ی هنرها می خواهند به مرحله ی موسیقی برسند.این گفته بارها تکرار شده و منشأ اشتباهات فراوانی بوده است ولیکن حقیقت مهمی را بیان می کند.
معمار باید غرض خود را به زبان عمارت بیان کند، شاعر کلمات را به کارمی برد، نقاش به زبان تصویر، جهان قابل رویت سخن می گوید و فقط آهنگسازاست که به آزادی کامل می تواند از ضمیر خویشتن اثری پدید آورد که هدف آن چیزی جزلذت بخشیدن نیست.
هنرمند حقیقی به ماهیت مواد یا شرایطی که بر او تحمیل می شود اعتنایی ندارد؛ هر شرایطی که به او مجال این را بدهند که اراده معطوف به صورت خویش را بیان کند؛ آن گاه در صحنه های پهناورتر تاریخ کوشش های این هنرمند ممکن است به وسیله ی نیروهایی که برای خود هنرمند قابل پیش بینی نیست و چندان ربطی به ارزش های مورد نظر هنرمند ندارد، بزرگ یا کوچک نشان داده می شوند، قبول یا مطرود واقع شوند .
اما ایمان هنرمند به این است که این ارزش ها در شمار صفحات جاودان انسان جای دارند
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.
