این لغت با معنای خاص خود در جزایر جنوب شرقی آسیا وژاپن هم رواج دارد. پارچه های ابتدایی که از غارها ویا قبور فراعنه پیدا شده است و هم چنین رواج هنر چاپ باتیک در میان بومیان جاوه و سوماترا، مؤید این ادعاست که هنر چاپ پارچه قبل از رنگرزی به وجود آمده است و انسان آن دوره می توانسته با وسایل ساده وبا استفاده از رنگ های طبیعی ، گل یا عصاره ی بعضی از درختان پارچه را با نقش ونگار دلخواه بیاراید .
پس از شناخته شدن رنگ های طبیعی (گیاهی) هنرمندان این دوره دریافته بودند که با گره زدن ،دوختن ، چین دادن ویا لایه وتا کردن نقاط معینی از پارچه می توانند از نفوذ رنگ به داخل آن نقاط مخصوص و مورد نظر جلوگیری نمایند ودر نتیجه یک طرح بسیار ساده وابتدایی روی پارچه ایجاد می گردد .
اولین آثار با این شیوه ی رنگرزی در هند وچین به دست آمده است .
در قرن ششم وهفتم میلادی بازرگانان وکاروان هایی که راه جاده ابریشم (آسیا ،هند وچین وژاپن ) را می پیمودند، از این متاع برای فروش یا سوغات به همراه خود می آوردند .
از جمله مهم ترین کشورها هند ، چین ، تایلند واندونزی این تکنیک ها را رواج دادند.
در کره ی جنوبی پارچه های رنگ کرده در کنار جسد مردگان و در داخل قبور آن ها کشف شده است و هم چنین در آریزونا ومکزیکو در قسمت هایی از شمال آمریکا این تکنیک را می دانسته اند و هم چنین در سوئد و چک واسلواکی تکنیک خیلی ساده ای از این روش را به کار می برده اند .
در مغرب آفریقا این تکنیک هنوز پا برجاست وزنان نیجریه لباس های قشنگی از این نوع دوخته و به تن می کنند .
قبایل مناطق جاوه کشف کردند که عصاره ی بعضی درختان از نفوذ رنگ به داخل پارچه جلوگیری می کند ، به این ترتیب ابتدا یک روش مقاوم ابتدایی به وجود آمد سپس تبدیل به روش نقاشی و چاپ باتیک شد .
این روش هنوز هم در جنوب شرقی آسیا رواج دارد .
این طریقه چند سالی است که در بین الملل اروپایی وآمریکایی به روش تازه ای در نقاشی نوین تغییر یافته است .
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.
