یکی از اهداف این سازمان ها این است که این صنعت به شکلی کاملاً اصیل وسنتی برای آیندگان باقی بماند.
در مورد این صنعت در اندونزی بهتر است ابتدا در مورد خود کلمه ی باتیک از زبان مادیایی که ریشه ی مشترک زبان مردم مالزی واندونزی است گرفته شده وبه سایر زبان ها نیز انتقال پیدا کرده است .
در گذشته در اندونزی به صورت بسیار گسترده از تکنیک باتیک برای تهیه ی لباس زنانه ومردانه استفاده می شده وضمناً استفاده از پیراهن باتیک توسط مقامات دولتی در مجالس رسمی امری الزامی بوده است .
هنگامی که در هنر اندونزی وجزیره ی جاوه بررسی به عمل می آوریم مشاهده می کنیم که در صنعت رنگرزی واستفاده از تکنیک باتیک از ابتدا راه ها و روش های گوناگونی را استفاده می کرده اند و به ترتیب این روش ها با گذشت زمان پیشرفت می کرد وآنان به راه های جدیدتری می رسیدند .
گفته شده که یکی از روش های سنتی تهیه ی پارچه باتیک در اندونزی استفاده از موم آب شده ی عسل بوده که به منظور ماده ی مقاوم ، جهت غیرقابل نفوذ کردن پارچه ورنگرزی آن استفاده می شده است .
روش دیگری که صنعتگران هنرمند جاوه استفاده می کردند این بود که برگ موز را در سود رقیق ریخته ومایع چسبناک را که به دست می آمد با ماسه نرم یا خاک رس مخلوط می کردند و آن گاه به وسیله ی قلم های مخصوص یا ابزار دیگری از آن ماده ی مقاوم به عنوان جوهر استفاده ونقوش دلخواه را بر روی ابریشم خا م نقاشی می کردند واز آن جا که پس از رنگ آمیزی وشستشوی پارچه نقاطی که قبلاً به وسیله ی ماده ی مقاوم پوشانیده شده بود سفید باقی می ماند ،وچنان چه صنعتگر قصد رنگ آمیزی قسمت های سفید و یا چند رنگ کردن پارچه داشت مجدداً قسمت های رنگ آمیزی شده را با ماده ی مقاوم پوشانیده ومبادرت به رنگ آمیزی دوباره یا چند باره قسمت های سفید پارچه می کردوبا تکرار این عمل پارچه نقش های رنگین متنوعی به خود می گرفت .
مدتی گذشت تا آن ها به طریقه ی نسبتاً کامل تری دست یافتند در این هنگام از صمغ و موم استفاده می کردند .
به این ترتیب که هر دو طرف پارچه را به صمغ و موم می پوشانیدند بعد با یک ابزار تراش جای نقشه مورد نظر را می تراشیدند .
در اثر تراش، صمغ یا موم از پارچه جدا می شد و چون اثری از موم یا صمغ بر زمینه ی پارچه باقی نمی ماند آن را رنگرزی می کردند .
بعد از خشک کردن پارچه که جاهای تراشیده شده رنگ گرفته بود ، دوباره جاهای رنگ شده لازم را با صمغ یا موم می گرفتند و باز جای دیگر را می تراشیدند ...
برای رنگ بعدی وهم چنین برای چند بار رنگ کردن ، این کاررا ادامه می دادند تا نقشه ی مورد علاقه به دست بیاید و سپس پارچه را برای بار نهایی می شستند .
باتیک جاوه از دیرزمان تا به حال در تمام دنیا مشهور بوده وطرح های این پارچه به عبارتی حالت کلاسیکی دارد .
مانند انواع گل ها ، پرندگان، حیوانات اهلی و وحشی به طور انبوه در فرم هایی با اشکال هندسی منقوش شده است . در حال حاضر پارچه هایی که با این تکنیک در اندونزی وجاوه تولید می شود بسیار استادانه صورت می گیرد و پارچه های بسیار نفیسی تولید می گردد که ارزش هنری و اقتصادی بالایی دارند .
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.
